Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ... ΜΕ ΑΓΑΠΗ

  Αγαπητοί γονείς ,                        
καλή χρονιά με υγεία και χαρά!
Από σήμερα στο ιστολόγιό μας θα περιλαμβάνουμε και κείμενα που μπορεί να φανούν χρήσιμα σε εσάς τους γονείς και σε όσους αγαπούν κι ασχολούνται με παιδιά.

"Είμαι δυσλεκτικός. Τι με δυσκολεύει περισσότερο και σε τι είμαι καλύτερος;"


Με δυσκολεύει:
  •  Η γραπτή γλώσσα (γραφή - ανάγνωση-ορθογραφία).
  •  Η μνήμη εργασίας πχ.ονόματα, ημερομηνίες.
  •  Η οργάνωση του χρόνου πχ. ημερήσιος προγραμματισμός.
  •  Η γραμμική επεξεργασία πχ. να θυμάμαι μήνες με την σειρά, αλφαβήτα

Είμαι καλύτερος:
  •  Να βλέπω όλη την εικόνα και να δίνω δημιουργικές λύσεις.
  •  Επειδή σκέφτομαι με εικόνες σκέφτομαι γρήγορα.
  •  Αυξημένες δεξιότητες σε άλλους τομείς πχ. υπολογιστές, τέχνες
  •  Ιδιαίτερα δημιουργικός και ικανός σε ότι χρειάζεται πρακτικές δεξιότητες πχ. μαγειρική,αθλήματα
  •  Κοινωνικός και όταν νιώθω άνετα και καλός ομιλητής.
Δείτε και το σχετικό σχεδιάγραμμα:
Άρθρο της ειδικής παιδαγωγού Άσπας Μητρακάκη (από τη σελίδα  «Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί» )

παιχνίδι μνήμης: "Πρόσεξε, δες και θυμήσου".

"Πρόσεξε, δες και θυμήσου". Τα παιχνίδια μνήμης είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη των παιδιών. Η βραχύχρονη μνήμη που ονομάζεται και μνήμη εργασίας είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο της μαθησιακής διαδικασίας. Τα παιδιά ως μαθητές θα χρειαστούν μια δυνατή και εξασκημένη μνήμη. Θα κληθούν να απομνημονεύουν πληροφορίες και να τις ανακαλούν όποτε είναι χρήσιμο. Στα παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες/δυσλεξία ενώ η μακροπρόθεσμη μνήμη παραμένει ανεπηρέαστη η βραχυπρόθεσμη μνήμη είναι αδύνατη και αυτό σαμποτάρει όλη την επίδοση του παιδιού.
Το παιχνίδι "Πρόσεξε, δες και θυμήσου" είναι πολύ διασκεδαστικό. Γίνεται μέσα στο αυτοκίνητο ή όταν είστε στο δρόμο και περπατάτε. Οι οδηγίες είναι: "Θέλω μέχρι το επόμενο φανάρι να μου πεις πόσα και ποια πχ. κόκκινα πράγματα είδες, μεγάλα αυτοκίνητα είδες, άντρες, γυναίκες κτλ". "Θέλω να δεις τον άνθρωπο που προχωράει δίπλα μας, να τον προσέξεις και μετά θα σε ρωτήσω". Χωρίς να του έχετε πει απο πριν τι θα ρωτήσετε πχ. τι φορούσε ακριβώς, πως ήταν τα μαλλιά του, κρατούσε τσάντα κτλ. Γενικά αναφερόμαστε σε όλα τα στοιχεία που μπορεί το παιδί να δει και να προσπαθήσει να θυμηθεί όλο και πιο πολλά.
Υλικά: Καλή διάθεση γιατί είναι γνωστό ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος τείνει να θυμάται περισσότερο τα ερεθίσματα που έχουν "ντυθεί" με κάτι ευχάριστο.
Σκοπός: Εξάσκηση στην αποθήκευση μικρής ποσότητας πληροφοριών, πρόσφατα επεξεργασμένων και στην ανάκληση αυτών όταν ζητηθεί. Επίσης βοηθά στην συγκέντρωση και την οπτική διάκριση.
Απευθύνεται: Σε όλα τα παιδιά απο 3 ετών και πάνω και ιδιαίτερα σε παιδιά που έχει παρατηρηθεί δυσκολία ή σύγχυση στην μνήμη τους ενώ θα πρέπει να αποτελεί συνήθεια για παιδιά που έχουν ειδικές μαθησιακές δυσκολίες/δυσλεξία.

Άρθρο της ειδικής παιδαγωγού Άσπας Μητρακάκη (από τη σελίδα  «Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί» )

Ονυχοφαγία... όταν το παιδί τρώει τα νύχια του...

"Τρώει μέχρι και τα νύχια των ποδιών του" είπε η μαμά. Ο Ρ. είναι 11 χρονών αντιμετωπίζει ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και πλέον εμφανίζει έντονα στοιχεία ψυχικής έντασης απο το στρες που βιώνει. Δεν έχει δεχτεί παρέμβαση στο παρελθόν και έχει έντονη άρνηση για το σχολείο. Η Ονυχοφαγία είναι μια συχνή ψυχοσωματική εκδήλωση συναισθηματικής έντασης στα παιδιά και μπορεί να είναι ένα σημάδι ύπαρξης κάποιου στρεσογόνου παράγοντα που μπορεί να επηρρεάζει την ζωή του. Η έγκαιρη αντιμετώπιση των αγχωδών καταστάσεων οδηγεί σε ένα ήρεμο, ασφαλές και ισορροπημένο παιδί.
 Άρθρο της ειδικής παιδαγωγού Άσπας Μητρακάκη (από τη σελίδα  «Έλληνες Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί» )


Μια αληθινή ιστορία με θέμα τον αυτισμό.

(Θέμα: Ειδική παιδαγωγική - αυτισμός)
Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Έκανε μια ερώτηση στους παρευρισκόμενους:

"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.
"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανώριμο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:
Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ. Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, πα! ρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτη σα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρεις πόντους για να κερδίσουν τον γύρο. Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους. Με δύο παίκτες έξω, και τρεις έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές. Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι. Για μεγάλη μου έκπληξη, τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα. Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση. Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε. Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακριά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..." Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακριά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει... Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε...τρέξε..." Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα. Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του. Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση. Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!" Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "από 'δώ,! από 'δώ Shay.."

Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.." Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα. Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.


Και τώρα, αγαπητοί γονείς ο επίλογος:

Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων. Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;


Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της".
Δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..
...και, χαμογέλα!!!
γιατί τα παιδιά αξίζουν το χαμόγελο!!!



ΠΗΓΗ: http://atedakt.webnode.gr/%ce%b3%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82%20%ce%bc%ce%bf%cf%85-/